Muren likken en een slapeloze nacht

Alvast mijn excuses voor eventuele spelfouten, want ik schrijf dit verhaaltje terwijl ik half slapend in de trein zit. Als je zo nog even doorleest zul je zien wat hier de reden van is, want voor het gemak schrijf ik het verhaal even in chronologische volgorde.

Om bij het begin (ofwel het einde van ’t vorige verhaaltje) te beginnen zijn we de eerste avond inderdaad een paar prachtige plaatjes van het plein gaan maken. Meteen daarna snel ons bed in gedoken, want ja we moesten toch wel weer vroeg op. Dus wij de 12e juli om zeven uur uit bed waarna we om acht uur klaar stonden om opgehaald te worden voor onze trip richting Auschwitz.

Na een busrit van bijna twee uur waren we dan eindelijk aangekomen. Allereerst brachten we een bezoek aan Auschwitz I (“het museum”) en later op de dag zouden we nog naar Birkenau (Auschwitz II) gaan. Ik zou een heel verhaal kunnen vertellen over wat we allemaal gezien en beleefd hebben, maar foto’s zeggen meer dan woorden en dus krijgt de liefhebber deze thuis te zien. Joris vond het niet zozeer indrukwekkend, maar het wekte wel veel indruk over hoe het vroeger moet zijn geweest. Het is niet mooi, maar het is wel een plek waar je zeker ooit geweest moet zijn.

Nadat we terugkwamen van Auschwitz I en II (zo rond een uur of drie in de middag) werden we vrijwel direct weer opgehaald voor de volgende tour naar de Wieliczka (hopelijk schrijf ik het zo goed) zoutmijnen. Dit was wel heel mooi om te zien en voornamelijk de muren smaakten erg zout (foto’s zijn gemaakt!). In de mijnen hebben we overigens 800 trappen gelopen tot een diepte van 135 meter onder de grond. Weliswaar zijn we met de lift weer omhoog gegaan, maar dat maakt niet uit toch?

Na het sportieve dagje met veel wandelen en trappen lopen ’s avonds, ja alweer, gegeten bij de Subway en wat uitgerust in het hostel. In de avond nog wat foto’s gemaakt van de vuurspuwende draak en toen op tijd naar bed, want we moesten vanmorgen weer vroeg op!

Voor vanmorgen hadden we de wekker om vijf uur gezet, want we moesten de trein van 6.42 halen naar Katowice (en vanaf daar naar Wenen). Echter waren er nogal wat stapliefhebbers op onze kamer en die kwamen natuurlijk één voor één zeer luidruchtig binnen vanaf ongeveer kwart over twee. Vanaf die tijd heb ik dus niet meer kunnen slapen en ben er dan ook om half vier maar uitgegaan, want slapen zat er niet meer in. Joris lag daarentegen nog lekker te pitten.

Na een douche om half vier ’s nachts, kletsen met de jongen die bij het hostel werkt en het inpakken van koffers heb ik Joris om vijf uur toch maar wakker gemaakt en om zes uur liepen we bepakt en bezakt richting het station.

Komen we om kwart over zes aan op het station, blijkt dat er om 6.02 uur een trein ging en de volgende trein ging volgens de eerste mevrouw achter de balie pas weer om 7.30 uur. “Nee, er zal eerder toch ook nog wel een trein zijn?” dachten we. Wat bleek, die ging ook! Was alleen wel een trein waarvoor we moesten reserveren zei baliemevrouw nummer 2 en dat kostte geld. Het was inmiddels half zeven en ik had natuurlijk geen geld meer voor een reservering. Na kort overleg met Joris besloten om snel even nog wat geld te pinnen en toch die reservering maar te maken. Zo gezegd zo gedaan. Enige risico was wel dat we slechts twee minuten overstaptijd zouden hebben, maar dat risico namen we dan maar voor lief.

Wij dus twee uur lang in de trein van Krakow naar Katowice, waar we, iets eerder dan verwacht, om negen uur arriveerden. Vervolgens trapten we in de volgende valkuil: we wisten niet op welk perron we moesten zijn! Aan wie we ook vroegen waar de trein naar Wenen ging, niemand leek het antwoord te weten… tot Joris het na de zoveelste ‘I don’t know’ aan een man vroeg waar die trein nou toch vertrok. Het verlossende antwoord was: de trein vertrekt vanaf perron twee. Shit, dachten we, daar kwamen we net aan! En speciaal voor ome Ton: Nee toen stond dat nog niet aangegeven, we zijn niet blond!

Anyway, wij dus naar perron 2 toe waar we eigenlijk te laat aankwamen, maar de trein had tien minuten vertraging dus al met al hadden we het toch gehaald!

En toen volgde een lange lange treinreis van zes uur naar Wenen toe waarin verhalen zijn besproken, spelletjes zijn gespeeld, muziek is geluisterd, is gegeten, is gedronken (vooral door liza, die was dronken dus..) en ga zo nog maar even door. Onderweg stond er nog een leuk geel hoedje op een paal en daar moest Joris natuurlijk even een grapje om maken: “kijk daar staat een Chinees op een paal!”

Na een totale tijd van acht uur reizen waren we dan eindelijk in Wenen aangekomen. Even moeten zoeken om het hostel te vinden, maar andere reizigers die mee helpen zoeken werkt! Onderweg naar het centrum voor onze sightseeing tour (Wenen in 4 uur op eigen houtje) versprak Joris zich en lachten we “de ballen uit onze broek”, want “Ow nou snap ik waar de Wiener schnitzel vandaan komt! Uit Holland!..... Ehhh ehhm Wenen.”, aldus Joris.

Natuurlijk was het vanavond met de maaltijd ook weer raak: dit keer Burger King! Smullen dat het was?! Ja zeker, maar Joris had natuurlijk wel 3x zoveel honger als ik :P (Zal ook eens niet.. hij eet een pak koekjes per dag en chips als ontbijt!)

Nou laten we het verhaaltje maar weer eens afsluiten, want anders wordt het weer veel te lang…

Auf wiederschnitzel!